Jillu’s Verhaal
Zoutmijnwerkers waren de eerste "onbereikbare"groep waarmee SCAD begon te werken
Het werk in de zoutmijnen is arbeidsintensief, weinig lonend en extreem ongezond.
Families werken als ‘slaven’ in de mijnen: ze staan voortdurend in het krijt bij hun werkgevers die hen telkens geld lenen tegen hoge intresten die ze dan het volgende seizoen moeten afbetalen. De lonen zijn laag en de leefomstandigheden slecht. Bovendien komen families terecht in een spiraal van armoede en stijgende schulden.
Ruim 20 jaar geleden begonnen we te werken met deze gemeenschap. We hielpen dorpelingen om zich te organiseren ten einde hun levensstandaard te verbeteren en de eindeloze cirkel van schulden en wanhoop te doorbreken.
Aanvankelijk werkten kinderen vanaf 7 jaar in de zoutmijnen
Maar nu kunnen alle kinderen van zoutmijnwerkers gratis lager onderwijs volgen. We bereiken 96% van de kinderen, een toename van 82% ! Zoutmijnwerker Jillu is hoopvol: haar drie kinderen gaan een andere toekomst tegemoet dan hun ouders en grootouders.
Ze is lid van een zelfhulpgroep waarvan de leden regelmatig sparen en onderling geld lenen indien nodig. Jill kan aan haar financiële noden voldoen met hulp van de groep en moet zich niet richten tot haar werkgeven of woekeraars.
De vrouwen vergaderen elke week onder de schaduw van een boom. Ze delen hun vreugde en zorgen. De groep zorgde voor een oude vrouw tot ze stierf en Jillu wil nu voor twee andere ouderlingen zorgen. Ze kijkt uit hoe ze een subsidie kan krijgen voor haar rijst zodat ze deze ondersteuning kan bekostigen.
Er zijn veel manieren om een gemeenschap te helpen
Mikrokredieten en het oprichten van scholen zijn maar twee voorbeelden van een waaier aan activiteiten om dorpelingen en hun dorpen meer zelfvoorzienend te maken.