Stevens verhaal
Steven leeft nu 25 jaar in de leprozerie van Pettai. Er leven momenteel 54 families in Pettai en wij zijn de enige organisatie die hen steunt.
Voor hij ziek werd was Steven ploegbaas op een bouwwerf. Hij ontdekte dat hij melaats was in 1977 omdat hij merkte dat hij het gevoel in zijn handen verloor. Hij was gehuwd maar toen het duidelijk werd dat hij ziek was weigerde zijn vrouw bij hem te blijven. Zijn zus stond op het punt te huwen en zijn familie zei dat hij niet bij hen kon blijven omdat andere mensen zouden zien dat hij melaats was.
Bedelen is de enige manier om te overleven als je lepra hebt
Tien jaar nadat hij zijn familie had verlaten, zagen Cletus en Amali, onze stichters, Steven en enkele andere lepralijders toen ze aan het bedelen waren bij het station. Verstoten door de maatschappij was bedelen de enige manier om hun kost te verdienen. Cletus en Amali boden onmiddellijk hulp: ze gaven materiaal om hutten te bouwen.
Jaren later was er tenslotte genoeg geld om Stevens eerste huis te bouwen in 1993. Bijna 20 jaar daarna kreeg het melaatsendorp overheidssteun om grotere woningen te bouwen.
We begonnen met onderwijs voor de kinderen van de lepralijders
De kinderen gaan naar school en velen bemachtigen een goede job zodat ze hun ouders kunnen steunen.
Elke maand krijgt een melaatse RS1,000 (12 dollar) subsidie voor zijn of haar familie. Steven zegt dat dit onvoldoende is maar ze knopen de eindjes aan elkaar omdat zijn zoon werkt als chauffeur. Zijn andere zoon studeerde aan de polytechnische school en heeft nu een winkel. In de toekomst zullen we dit dorp niet langer moeten ondersteunen omdat ze voldoende hulp zullen krijgen van hun familieleden
Er zijn veel manieren om de mensen die moeilijk te bereiken zijn en hun gemeenschap te helpen.
Subsidies en onderwijskansen zijn twee voorbeelden van initiatieven die SCAD neemt om dorpen en hun bewoners meer zelfbedruipend te maken.
.
De vergeten mensen
SCAD begon te werken met melaatsen in 1987. Melaatsheid is een sociaal stigma: wie de ziekte heeft is ‘onaanraakbaar’. Deze mensen worden volledig geïsoleerd binnen de maatschappij omwille van hun ziek en misvormd uiterlijk. Ze krijgen geen kans om een normaal leven te lijden. Daardoor worden ze gedwongen om te bedelen aan stations, bushaltes of aan tempels
Een plaats om te leven
Lepralijders hebben nood aan voortdurende behandeling en zorg omdat ze meestal ongeneeslijke wonden hebben en omdat hun ziekte chronisch is. De voorzieningen voor deze mensen zijn minimaal. SCAD startte met een klein gezondheidscentrum in Sathyanagar bij Pettai, Tirunelveli in 1990, dat sindsdien alleen maar gegroeid is. Het gezondheidscentrum geeft deze mensen toegang tot goede en continue medische ondersteuning. Een dokter en een gezondheidswerker zijn aangesteld om hen te behandelen voor hun gerelateerde kwalen.
SCAD bezorgt ook hulpmiddelen zoals rolwagens en krukken om hun mobiliteit te verbeteren. SCAD zag het als een uitdaging en beloofde plechtig om deze mensen onderdak te bieden. Er zijn tot dusver 54 permanente huizen en 16 rieten woningen gebouwd in een melaatsenkolonie waar de getroffen mensen kunnenleven met hun familieleden
Tekenen van succes
Gezondheidsvoorzieningen en woonomstandigheden van deze mensen verbeteren. Kinderen studeren aan de SCAD school in Pettai en er zijn 3 vrouwengroepen actief in de gemeenschap. SCAD voorzien een maandelijkse subsidie om in het onderhoud van deze mensen te voorzien en sommigen hebben een nieuwe bezoldigde activiteit gevonden waardoor ze niet langer moeten bedelen langs de straten